و خداوند متعال فرمود:
«وَ ثِيَابَكَ فَطَهِّرْ، وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ؛ (1)
پروردگارت را به بزرگي ياد كن و لباس خود را پاكيزه نما و از پليدي دور باش.»

آلوده نبودن به نجاسات (مثل خون و ادرار و مشروبات الكلي و تماس مرطوب با سگ و خوك و...) و يا لزوم غسل و وضو و مسواك كردن هنگام نمازها نشانه اين است كه مسلمان بايد پاكيزه باشد. ضمنا پاكيزگي بدن و لباس و عطر زدن موجب خشنودي خود و منفور نشدن نزد ديگران مي باشد.
خداوند مطهران را دوست دارد.
از شرايط نماز، لباس و بدن پاك است و اين حكم در صورتي است كه پاك بودن، ميسر بوده باشد و اگر دسترسي به پاك كردن بدن و لباس از آلودگي (چيزهاي نجس) ندارند، بايد با همان لباس و بدن نجس نماز را بخوانند و در اولين فرصت براي نمازهاي بعد خود را پاكيزه كنند. (2)
پوشش بايد پاك و حلال باشد.
بهتر است كه لباس نمازگزار، سفيد و پاكيزه باشد و بوي خوش استعمال كند و با انگشتر عقيق به نماز بايستد (3) و از لباس هاي سياه و چرك و تنگ يا لباس افراد لاابالي نسبت به امر پاكي و نجسي، استفاده نكند. (4)

لباس و پوشش در نماز واجب شده و براي ذكر و دعا واجب نيست؛ زيرا در برابر خدا با لباس و بي لباس تفاوت نمي كند. او به همه زواياي موجود ما بيناست. اما خداوند خواسته زيبايي ظاهري را هم در نماز حفظ كنند كه خاطره ي تحقيرآميزي در قيام و قعود و سجود ايجاد نشود. و براي اطمينان خاطر نمازگزار پوشش در خلوت نيز لازم است، بلكه پوشش كامل فضيلت بيشتري دارد و جلوه ي نماز نيز به پوشش كامل و نظافت سر و روي و دهان و دندان ها و استفاده از بوي خوش مي باشد.
به خاطر اهميت ايمان و نماز پس از غسل، شيعه لازم مي داند از ميت مسلمان تجليل شود و معطر شده يعني قبل از پوشيدن، اعضاي سجده را كافور بگذارند و اول پيشاني او را كافور بگذارند، زيرا خاكساري واقعي به سر و مغز و تفكر بستگي دارد.
به خاطر ارزش ايمان و بندگي و نماز است كه لباس پوشيده (كفن كرده) آن هم با كفن پاك و طاهر و بدن غسل داده شده و رو به قبله دفن مي شود. لذا انسان بي ايمان و انساني كه ضروريات دين را رد كرده چنين احترامي ندارد. (5)
نمازگزاري كه مي خواهد به بارگاه پرشكوه پروردگار راه يابد لازم است كه لباس و بدن را پاك و پاكيزه سازد،(6) چرا كه حضور خداوندي جاي پاكان است.
پاكي و پاكيزگي بدن و لباس اشاره اي است به پاك ساختن نفس از رذائل اخلاقي، مانند بخل، كينه، حسد، بدخواهي، بدبيني، يأس و نوميدي و بالاتر از همه خودپرستي است.
قلبي كه با آفريدگار جهان به راز و نياز مشغول مي شود بايد از آلايش ها پاك باشد وگرنه درخواستش به اجابت نخواهد رسيد و راز و نيازش پذيرفته نخواهد شد؛ آري كسي كه پيكر و لباس خود را آب مي كشد و ظاهر خود را پاك مي سازد ولي باطنش به صدها رذيله اخلاقي آلوده است، معني پاك ساختن را درك نكرده است و نمازش مجموعه حركاتي بيش نيست. بنابر اين نمازگزار خواهد كوشيد كه در هر باري كه اين عبادت بزرگ را بجا مي آورد، پاك تر از مرتبه پيش باشد چنانكه گويي در هر نمازي يك بار شست وشوي كامل انجام مي دهد و روح خود را پاكيزه تر از مرحله پيش مي سازد.