بندگان خالص خدا هنگام نماز، جلسه عارفانه با خدا تشكيل مي دهند و با او به صحبت مي پردازند. اين رسم انسانيت است كه اگر به ديدار بزرگي برود خود را از نظر ظاهر و باطن آماده مي كند. در ظاهر لباس تميز مي پوشد و خود را معطر مي سازد و با ظاهر آراسته به ديدارش مي رود و در باطن نيز خواسته هاي خود را مرور و آماده مي كند و الفاظ و كلمات مناسب براي سخن گفتن انتخاب مي نمايد تا از وقت و فرصت نهايت استفاده را ببرد. نماز كه صحبت با خداي متعال است، از همين خصوصيت برخوردار است. الفاظ و كلمات نماز را خداوند متعال خودش انتخاب كرده و به زبان بنده اش انداخته است و علاوه بر اين چون «إِنَ اللَّهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الْجَمَالَ» يعني خدا زيباست و زيباييها را دوست دارد به بنده اش دستور داده است كه با دل و لباس و بدن پاك با خدا سخن بگويد. (1)