شرط اول
آن كه سفر او كمتر از هشت فرسخ شرعي نباشد، و فرسخ شرعي مقداري كمتر از پنج كيلومتر و نيم است.
(مسأله 1281) كسي كه رفتن و برگشتن او هشت فرسخ است، چنانچه رفتن و همچنين برگشتنش كمتر از چهار فرسخ نباشد، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1282) اگر رفتن وبرگشتن هشت فرسخ باشد اگر چه روزي كه ميرود، همان روز يا شب آن برنگردد، بايد نماز را شكسته بخواند، اگر چه بهتر آنست كه تمام نيز بخواند.
(مسأله 1283) اگر سفر مختصري از هشت فرسخ كمتر باشد، يا انسان نداند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، نبايد نماز را شكسته بخواند و چنانچه شك كند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، تحقيق كردن برايش لازم نيست، و بايد نمازش را تمام بخواند.
(مسأله 1284) اگر يك عادل يا شخص موثقي خبر دهد كه سفر انسان هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1285) كسي كه يقين دارد سفر او هشت فرسخ است، اگر نماز را شكسته بخواند، وبعد بفهمد كه هشت فرسخ نبوده، بايد آنرا چهار ركعتي بجا آورد، و اگر وقت گذشته قضا نمايد.
(مسأله 1286) كسي كه يقين دارد سفرش هشت فرسخ نيست، يا شك دارد كه هشت فرسخ هست يا نه، چنانچه در بين راه بفهمد كه سفر او هشت فرسخ بوده، اگر چه كمي از راه باقي باشد، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر تمام خوانده بايد دوباره شكسته بجا آورد.
(مسأله 1287) اگر بين دو محلي كه فاصله آنها كمتر از چهار فرسخ است، چند مرتبه رفت و آمد كند، اگر چه روي هم رفته هشت فرسخ شود، بايد نماز را تمام بخواند.
(مسأله 1288) اگر محلي دو راه داشته باشد، يك راه آن كمتر از هشت فرسخ وراه ديگر آن هشت فرسخ يا بيشتر باشد، چنانچه انسان از راهي كه هشت فرسخ است به آنجا برود، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر از راهي كه هشت فرسخ نيست برود، بايد تمام بخواند.
(مسأله 1289) اگر شهر ديوار دارد، بايد ابتداي هشت فرسخ را از ديوار شهر حساب كند، و اگر ديوار ندارد، بايد از خانه هاي آخر شهر حساب نمايد.