شرط هفتم
آنكه شغل او مسافرت نباشد و نيز سفر مقدمه شغلش نباشد بنابراين كساني چون سيمبانهاي بين راه و مأمورين گشت بين راه و مانند اينها و همينطور شتردار و راننده و خلبان و كشتيبان و مانند اينها و همينطور كارگران و مهماندارهاي قطار و هواپيما و مانند آنها اگر چه براي بردن اثاثيه منزل خود مسافرت كنند، در غير سفر اول بايد نماز را تمام بخوانند، و همچنين در سفر اول اگر صدق شغل كرده و عرفاً بگويند: كارش سفر است بشرط اينكه از منزلش يا جايي كه ده روز اقامت كرده نرفته باشد بايد نماز را تمام بخواند ولي اگر در سفر اول هنوز صدق شغل نكرده عرفا نگويند، سفر عمل اوست نمازشان شكسته است. و ظاهرا قصد هم در صدق شغل دخالت دارد يعني كسي كه از اول به قصد شغل رانندگي مي كند عرفا هم شغل او حساب مي شود ولي كسي كه فعلا تصميمي نگرفته پس از چند مرتبه رفت و آمد صدق شغل مي كند.

مسئله 1350 - كسي كه شغلش مسافرت است اگر براي كار ديگري مثلا براي زيارت يا حج مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند، ولي اگر سفر زيارت را هم براي كار و شغل مي رود و در ضمن خودش هم زيارت كند، بايد نماز را تمام بخواند.

مسئله 1351 - حملهدار يعني: كسي كه براي رساندن حاجيها به مكه مسافرت مي كند - چنانچه، شغلش حساب شود بايد نماز را تمام بخواند. و اگر شغلش مسافرت نباشد، بايد شكسته بخواند.

مسئله 1352 - كسي كه شغل او حمله داري است و حاجيها را از راه دور به مكه مي برد، چنانچه تمام سال يا بيشتر سال را در راه باشد، بايد نماز را تمام بخواند.

مسئله 1353 - كسي كه در مقداري از سال شغلش مسافرت است، مثل راننده اي كه فقط در تابستان يا زمستان كار ميكند، بايد در سفري كه براي شغلش مي رود نماز را تمام بخواند ولي احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.

مسئله 1354 - راننده و دوره گردي كه در دو سه فرسخي شهر رفت و آمد مي كند چنانچه اتفاقا سفر هشت فرسخي برود، بايد نماز را شكسته بخواند.

مسئله 1355 - راننده و خلبان و يا شتردار و مانند آن هر چند سريع هم بروند حكمشان همان است كه گفته شد. تندي و كندي رفتن اثري در حكم مزبور ندارد.

مسئله 1356 - كسي كه شغلش مسافرت است اگر ده روز يا بيشتر در وطن خود بماند - چه از اول قصد ماندن ده روز را داشته باشد، چه بدون قصد بماند - بايد در سفر اولي كه بعد از ده روز مي رود، نماز را شكسته بخواند. كمتر از ده روز اين حكم را ندارد و همينطور در مسئله بعد.

مسئله 1357 - كسي كه شغلش مسافرت است اگر در غير وطن خود ده روز بماند چنانچه از اول قصد ماندن ده روز را داشته، در سفر اولي كه بعد از ده روز مي رود بايد نماز را شكسته بخواند و اگر از اول قصد ماندن ده روز را نداشته، احتياط آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند. ولي اقوي تمام است.

مسئله 1358 - كسي كه شغلش مسافرت است، اگر شك كند كه در وطن خود يا جاي ديگر ده روز مانده يا نه، بايد نماز را تمام بخواند.

مسئله 1359 - كسي كه شغلش مسافرت نيست، اگر مثلا در شهري يا در دهي جنسي دارد كه براي حمل آن مسافرتهاي پي در پي مي كند، بايد نماز را شكسته بخواند ولي كسي كه كارش اين است كه هفته اي يك بار يا بيشتر براي انجام شغلي در محلي سفر مي كند مثلا از تهران به كرج براي تدريس يا درس خواندن مي رود يا آن كه براي كاري مثل خريد و فروش از تهران به قم يا بالعكس سفر مي نمايد همين كه به مقداري سفر كند كه عرفا اين كار را شغل او بگويند بايد نماز را تمام بخواند. اگر هفته اي دو يا سه مرتبه رفت و آمد كند و يا اگر شغل ديگري نداشته باشد هر چند هفته اي يك بار برود شغل او حساب مي شود ولي اگر در روزهاي ديگر كار ديگري دارد و آخر هفته هم يك روز مثلا از قم به تهران مي رود و برمي گردد براي تدريس يا تبليغ و يا هر كار ديگر، اين شغلش حساب نمي شود و نمازش شكسته است البته احتياط خوب است.

مسئله 1360 - كسي كه از وطنش صرف نظر كرده و مي خواهد وطن ديگري براي خود اختيار كند ولي هنوز موفق به انتخاب وطن ديگر نشده است اگر شغلش مسافرت نباشد، بايد در مسافرت نماز را شكسته بخواند مگر اينكه خيلي طول بكشد و فردي خانه بدوش چون مانند سياحان حساب شود.