احكام نماز
نماز ستون دين است و قبولي آن در درگاه حضرت احديت در قبولي ساير اعمال مؤثر است و براي تربيت روح انساني و پيشگيري از افتادن در فساد بسيار مؤثر است و به هر درجه كه كامل و مقبول باشد در طرد زذائل اخلاقي مؤثر و بطوري كه قرآن كريم فرموده از فساد و منكرات باز مي دارد. و همانطور كه در روايات آمده است عامل مهمي براي قرب به حضرت حق مي باشد. اگر انسان به حقيقت وجود خود و وابستگيش به مقام احديت بيانديشد در عباداتش به خصوص نماز حالت معنوي خضوع و خشوع داشته باشد لذت وصل به محبوب حقيقي را چشيده طهارت و پاكي حقيقت انسانيّت را مي يابد و همانطور كه حقيقت تكبير نماز است از همه چيز جز خداوند غافل شده فقط او را با ديده معنوي شهود مي كند. پس انسان بايد مواظب باشد كه با عجله و شتابزدگي نماز نخواند و در حال نماز به ياد خدا و با خضوع و خشوع و وقار باشد و متوجه باشد كه با چه كسي سخن مي گويد و خود را در مقابل عظمت و بزرگي خداوند عالم ناچيز ببيند و اگر انسان در موقع نماز كاملا به اين مطلب توجه كند، از خود بي خبر مي شود، چنانكه در حال نماز تير را از پاي مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام بيرون كشيدند و آن حضرت متوجه نشدند.
نمازگزار بايد از لغزشهاي خود توبه و استغفار نمايد و گناهاني كه مانع قبول شدن نماز است، مانند حسد، كبر، غيبت، خوردن حرام، آشاميدن مسكرات و ندادن حقوق واجبه الهي و هر معصيت ديگري را ترك كند و همچنين سزاوار است كارهايي كه حال عبادت را از بين مي برد ثواب نماز را كم مي كند بجا نياورد. مثلا در حال خواب آلودگي و فشار بول و ساير فشارهاي طبيعي به نماز نايستد انها را بر طرف كند و فكر خود را نيز از ناراحتي هاي فكري منصرف نمايد و در موقع نماز بجاي ديگر نگاه نكند و نيز كارهائي كه ثواب نماز را زياد مي كند بجا آورد، مثلا انگشتري عقيق بدست كند و لباس پاكيزه بپوشد و شانه و مسواك كند و خود را خوشبو نمايد. پيامبر اكرم صلي الله عليه و اله فرموده است از من نيست كسي كه نمازش را سبك بشمارد و نيز فرمود: به شفاعت من نمي رسد كسي كه نمازش را سبك بشمارد. و امام صادق عليه السلام فرموده است: پس از معرفت حق چيزي را بالاتر از نماز نميدانم بنگريد كه بنده صالح خداوند يعني عيسي بن مريم علي نبيا و آله و عليه السلام مي گويد: خداوند مرا سفارش كرده كه تا زنده ام مواظب نماز و زكات باشم.