احكام وضو
(مسأله 305) كسي كه در كارهاي وضو و شرائط آن مثل پاك بودن آب و غصبي نبودن آن خيلي شك ميكند، چنانچه به حد وسوسه برسد، بايد بشك خود اعتنا نكند.
(مسأله 306) اگر شك كند كه وضوي او باطل شده يا نه، بنا ميگذارد كه وضوي او باقي است، ولي اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتي از او بيرون آيد كه نداند بول است يا چيز ديگر، وضوي او باطل است.
(مسأله 307) كسي كه شك دارد وضو گرفته يا نه بايد وضو بگيرد.
(مسأله 308) كسي كه ميداند وضو گرفته و حدثي هم از او سر زده، مثلا بول كرده، اگر نداند كدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد، و اگر در بين نماز است بايد نماز را بشكند ووضو بگيرد، و اگر بعد از نماز است، نمازي كه خوانده صحيح است در صورتي كه احتمال التفات در حال شروع به نماز را بدهد، و براي نمازهاي بعد بايد وضو بگيرد.
(مسأله 309) اگر بعد از وضو يا در بين آن يقين كند كه بعضي جاها را نشسته يا مسح نكرده است، چنانچه رطوبت جاهائي كه پيش از آنست بجهت طول مدت خشك شده، بايد دوباره وضو بگيرد، و اگر خشك نشده يا بجهت گرمي هوا و مانند آن خشك شده، بايد جائي را كه فراموش كرده و آنچه بعد از آنست بشويد يا مسح كند، واگر در بين وضو در شستن يا مسح كردن جائي شك كند بايد بهمين دستور عمل نمايد.
(مسأله 310) اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه در صورتي كه احتمال بدهد كه در حال شروع به نماز ملتفت حالش بوده است نمازش صحيح است، ولي بايد براي نمازهاي بعد وضو بگيرد.
(مسأله 311) اگر در بين نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است، و بايد وضو بگيرد و نماز را بخواند.
(مسأله 312) اگر بعد از نماز بفهمد كه وضوي او باطل شده ولي شك كند كه قبل از نماز باطل شده يا بعد از نماز، نمازي كه خوانده صحيح است.
(مسأله 313) اگر انسان مرضي دارد كه بول او قطره قطره ميريزد، يا نميتواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن بمقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا ميكند، بايد نماز را در وقتي كه مهلت پيدا ميكند بخواند، و اگر مهلت او بمقدار كارهاي واجب نماز است، بايد در وقتي كه مهلت دارد، فقط كارهاي واجب نماز را بجا آورد، و كارهاي مستحب مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نمايد.
(مسأله 314) اگر بمقدار وضو و نماز مهلت پيدا نميكند و در بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج ميشود، كه اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگيرد سخت نيست، احتياط اين است كه ظرف آبي پهلوي خود بگذارد وهر وقت بول يا غائط از او خارج شد، وضو بگيرد وبقيه نماز را بخواند، اگر چه اظهر آن است كه اگر همان نماز را با يك وضو بخواند كفايت ميكند.
(مسأله 315) كسي كه بول يا غائط طوري پي در پي از او خارج ميشود كه وضو گرفتن بعد از هر دفعه براي او سخت است، براي هر نمازش بدون اشكال يك وضو كفايت ميكند، بلكه اظهر اين است كه يك وضو براي چندين نماز نيز كافي است، مگر اين كه محدث بحدث ديگري گردد، و بهتر آنست كه براي هر نماز يك وضو بگيرد، ولي براي سجده و تشهد قضا شده و نماز احتياط وضوي ديگر لازم نيست.
(مسأله 316) كسي كه بول يا غائط پي در پي از او خارج ميشود، لازم نيست بعد از وضو فورا نماز بخواند، اگر چه بهتر اين است كه بنماز مبادرت نمايد.
(مسأله 317) كسي كه بول يا غائط پي در پي از او خارج ميشود، بعد از وضو گرفتن جائز است كه نوشته قرآن را مس نمايد، اگر چه در غير حال نماز باشد.
(مسأله 318) كسي كه بول او قطره قطره ميريزد بايد براي نماز به وسيله كيسه اي كه در آن پنبه يا چيز ديگري
است كه از رسيدن بول به جاهاي ديگر جلوگيري ميكند، خود را حفظ نمايد، واحتياط واجب آنست كه پيش از هر نماز مخرج بول را كه نجس شده آب بكشد، ونيز كسي كه نميتواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند، چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاي ديگر جلوگيري نمايد. و احتياط واجب آنست كه اگر مشقت ندارد، براي هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
(مسأله 319) كسي كه نميتواند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كند، در صورتي كه ممكن باشد بمقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيري نمايد بهتر آنست كه جلوگيري نمايد، اگر چه خرج داشته باشد، بلكه اگر مرض او به آساني معالجه شود، بهتر آنست كه خود را معالجه نمايد.
(مسأله 320) كسي كه نميتواند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائي را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد. ولي اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازي را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
(مسأله 321) اگر كسي مرضي دارد كه نميتواند از خارج شدن باد جلوگيري كند، بايد بوظيفه كساني كه نميتوانند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كنند عمل نمايد.