احكام وضوء

مسئله 321 - كسي كه در كارهاي وضو و شرائط آن - مثل پاك بودن آب و غصبي نبودن آن - خيلي شك مي كند، بايد به شك خود اعتنا نكند.

مسئله 322 - اگر كسي شك كند كه وضوي او باطل شده يا نه بنا مي گذارد كه وضوي او باقي است ولي اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتي از او بيرون آيد كه نداند بول است يا چيز ديگر وضوي او باطل است.

مسئله 323 - كسي كه شك دارد وضو گرفته يا نه بايد وضو بگيرد.

مسئله 324 - كسي كه مي داند وضو گرفته و حدثي هم از او سر زده، مثلا بول كرده، اگر نداند كدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است، بايد وضو بگيرد. و اگر در بين نماز است نماز را شكسته و با وضوي ديگر اعاده كند و اگر بعد از نماز است و احتمال مي دهد ملتفت بوده و براي آن نماز به نوعي تحصيل طهارت كرده نمازي كه خوانده صحيح است و براي نمازهاي بعد بايد وضو بگيرد و اگر ملتفت نبوده باحتياط واجب نماز را اعاده كند.

مسئله 325 - اگر بعد از وضو يا در بين آن يقين كند كه بعضي جاها را نشسته يا مسح نكرده است، چنانچه رطوبت جاهائي كه پيش از آن است خشك شده، بايد دوباره وضو بگيرد و اگر خشك نشده بايد جائي را كه فراموش كرده و آنچه بعد از آن است بشويد يا مسح كند و اگر در بين وضو در شستن يا مسح كردن جائي شك كند بايد به همين دستور عمل كند.

مسئله 326 - اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه نماز او صحيح است ولي بايد براي نمازهاي بعد وضو بگيرد.

مسئله 327 - اگر در بين نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، بايد نماز را شكسته با وضوي ديگر آنرا اعاده نمايد.

مسئله 328 - اگر بعد از نماز شك كند، كه قبل از نماز وضوي او باطل شده يا بعد از نماز، نمازي كه خوانده صحيح است.

مسئله 329 - اگر انسان مرضي دارد كه بول او قطره قطره مي ريزد يا نمي تواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند، چنانچه يقين دارد كه از اوّل وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مي كند، بايد نماز را در وقتي كه مهلت پيدا مي كند بخواند و اگر مهلت او به مقدار كارهاي واجب نماز است، بايد در وقتي كه مهلت دارد، فقط كارهاي واجب نماز را بجا آورد و كارهاي مستحبّ آن مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نمايد.

مسئله 330 - اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمي كند و در بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج مي شود، كه اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگيرد سخت نيست در بيماري غائط بايد ظرف آبي پهلوي خود بگذارد و هر وقت غائط از او خارج شد، فورا وضو بگيرد و بقيه نماز را بخواند. و احتياط واجب آن است كه كسي كه نمي تواند خود را از خارج شدن غائط؛ نگاه دارد و وضو در بين نماز موجب بهم خوردن موالات نماز مي شود، همان نماز را دوباره با يك وضو بخواند و اگر در بين آن نماز وضوي او با تكرّر غائط باطل شد اعتنا نكند. ولي در مورد بيماري بول تكرار وضو در بين نماز لازم نيست و همان وضوي اوّل كافي است.

مسئله 331 - كسي كه غائط طوري پي در پي از او خارج مي شود كه وضو گرفتن بعد از هر دفعه براي او سخت است، اگر بتواند مقداري از نماز را با وضو بخواند بايد براي هر نماز يك وضو بگيرد.

مسئله 332 - كسي كه غائط پي در پي از او خارج مي شود اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، احتياط واجب آن است كه براي هر نماز يك وضو بگيرد. ولي در مورد بول مي تواند با يك وضو دو نماز ظهر و عصر، يا مغرب و عشاء را بدون فاصله با هم بخواند و اگر يقين كرد كه بين دو نماز بول خارج شده باحتياط واجب تجديد وضو كند.

مسئله 333 - اگرمرضي دارد كه نمي تواند از خارج شدن باد جلوگيري كند بايد به وظيفه كساني كه نمي توانند از بيرون آمدن غائط خودداري كنند عمل نمايد.

مسئله 334 - كسي كه بول يا غائط پي در پي از او خارج مي شود، و بايد براي هر نمازي وضو بگيرد و فورا مشغول نماز شود براي بجا آوردن سجده و تشهّد فراموش شده و نماز احتياط كه بايد بعد از نماز انجام داده، در صورتي كه آنها را بعد از نماز فورا بجا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست.

مسئله 335 - كسي كه بول او قطره قطره مي ريزد، بايد براي نماز به وسيله كيسه اي كه در آن پنبه يا چيز ديگري است كه از رسيدن بول به جاهاي ديگر جلوگيري مي كند، خود را حفظ نمايد، و احتياط واجب آن است كه پيش از هر نماز مخرج بول را كه نجس شده آب بكشد و بين دو نماز هم اگر يقين دارد كه بول بيرون آمده آب بكشد ولي اگر يقين به بيرون آمدن بول بين دو نماز ندارد لازم نيست و نيز كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاي ديگر جلوگيري نمايد. و احتياط واجب آن است كه اگر مشقّت ندارد، براي هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.

مسئله 336 - كسي كه مي تواند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كند در صورتي كه ممكن باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيري نمايد اگر چه خرج داشته باشد. بلكه اگر مرض او به آساني معالجه شود، واجب است كه خود را معالجه نمايد.

مسئله 337 - كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كند، بعد از آنكه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائي را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد ولي اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازي را كه در آنوقت خوانده دوباره بخواند.