شرط دوم
آن كه از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد، پس اگر بجائي كه كمتر از هشت فرسخ است مسافرت كند، و بعد از رسيدن به آنجا قصد كند جائي برود كه با مقداري كه آمده هشت فرسخ شود، چون از اول قصد هشت فرسخ را نداشته، بايد نماز را تمام بخواند. ولي اگر بخواهد از آنجا هشت فرسخ برود، يا چهار فرسخ برود و چهار فرسخ ديگر به وطنش يا محلي كه ميخواهد ده روز در آنجا بماند برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1290) كسي كه نميداند سفرش چند فرسخ است، مثلا براي پيدا كردن گمشده اي مسافرت ميكند، و نميداند كه چه مقدار بايد برود تا آنرا پيدا كند، بايد نماز را تمام بخواند، ولي در برگشتن چنانچه تا وطنش يا جائي كه ميخواهد ده روز در آنجا بماند، هشت فرسخ يا بيشتر باشد بايد نماز را شكسته بخواند. و نيز اگر در بين رفتن قصد كند كه چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد، بايد نماز را شكسته بخواند.
(مسأله 1291) مسافر در صورتي بايد نماز را شكسته بخواند كه تصميم داشته باشد هشت فرسخ برود، پس كسي كه از شهر بيرون ميرود و مثلا قصدش اين است كه اگر رفيق پيدا كند، سفر هشت فرسخي برود، چنانچه اطمينان دارد كه رفيق پيدا ميكند، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر اطمينان ندارد بايد تمام بخواند.
(مسأله 1292) كسي كه قصد هشت فرسخ دارد، اگر چه در هر روز مقدار كمي راه برود، وقتي به جائي برسد كه اذان شهر را نشنود و اهل شهر او را نبينند و نشانه آن اين است كه او اهل شهر را نبيند، بايد نماز را شكسته بخواند ولي اگر در هر روز مقدار خيلي كمي راه برود كه عرفا بگويند مسافر است، بايد نمازش را تمام بخواند، و احتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.
(مسأله 1293) كسي كه در سفر در اختيار ديگري است مانند نوكري كه با آقاي خود مسافرت ميكند، چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر نداند، نماز را تمام بجا آورد، و پرسيدن لازم نيست.
(مسأله 1294) كسي كه در سفر در اختيار ديگري است، اگر بداند يا گمان داشته باشد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا ميشود بايد نماز را تمام بخواند.
(مسأله 1295) كسي كه در سفر در اختياري ديگري است، اگر شك دارد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا ميشود يا نه، بايد نماز را تمام بخواند، ولي اگر شك او از اين جهت است كه احتمال ميدهد مانعي براي سفر او پيش آيد، چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا نباشد، بايد نماز را شكسته بخواند.