فقيه، اسلام شناس و انديشمند بزرگ معاصر، در سال 1337 هـ.ق، در شهر گلپايگان، قدم به صحنه هستي نهاد.
والدين
پدر او عالم عارف، مرحوم آيت اللّه آخوند ملا محمّد جواد صافي، (متولد 1287 هـ.ق) بود كه علاوه بر تخصّص، تحقيق، تأليف و تدريس در گرايش هاي مختلف علوم اسلامي مانند فقه، اصول، كلام، اخلاق، حديث و ... ، در زمينه هنرهاي ارزشمندي چون شعر و خوشنويسي نيز سرآمد بود.
مادر او بانوي فاضله، شاعره و عاشق اهل بيت، عليهم السّلام، فاطمه خانم، دختر حضرت آيت اللّه آخوند ملا محمّد علي، بود.
تحصيلات
آيت اللّه العظمي صافي، در نوجواني قدم به وادي علم و معنويت، حوزه، نهاد و ميهمان صفاي حلقه هاي صميمي درس و بحث و مَحرَم شور وصف ناپذير مناجات نيمه شب پاكباختگان حوزه شد. ابتدا در گلپايگان، كتب پايه ادبيات عرب را نزد عالم جليل القدر، مرحوم آخوند ملا ابوالقاسم مشهور به «قطب» آغاز كرد و ادامه مباحث ادبيات، كلام، تفسير، حديث، فقه و اصول را تا پايان سطح در همان جا پي گرفت و در اين مدت حجم وسيع كتب مهم رشته هاي مذكور را نزد پدر بزرگوارش، حضرت آيت اللّه آخوند ملا محمّد جواد صافي آموخت. در سال 1360 هـ.ق، گلپايگان را با دنيايي از خاطره هاي شيرين دوران كودكي و نوجواني و لذت حضور در كنار پدر و مادري مهربان و دلسوز، كه اكنون از حسرت فراق او پريشان بودند، ترك كرد و رنج مشكلات هجرت به قم را پذيرا شد، تا با حضور در مجلس درس و بحث اساتيد بزرگ حوزه علميه قم به تكميل تحصيلات و تحقيقات خود بپردازد.
ايشان چند سال بعد به نجف اشرف مشرف شد و در آن جا نيز از محضر مراجع عاليقدر آن حوزه، براي يك سال بهره مند گشت.
هوش و استعداد فوق العاده و تلاش و جديّت در امر تحصيل او را مورد علاقه خاص اساتيد بزرگ قم و نجف قرار داد. حضرت آيت اللّه العظمي صافي پس از آن مجدداً به قم بازگشتند و بيش از پانزده سال حلقه نشين مجلس درس و بحث و اخلاق و عرفان مرجع پرافتخار شيعه، حضرت آيت اللّه العظمي بروجردي و نيز يكي از مشاورين ويژه و برجسته و از اصحاب خاص استفتاء آن بزرگوار گشت و آن مرحوم، نظر به توانايي والاي علمي آيت اللّه العظمي صافي، پاسخگويي به سوالات مهم و حساسي از فقه و كلام شيعي و نيز نگارش كتاب ارزشمندي درباره مهدويّت را كه منتخب الاثر نام گرفت، به ايشان واگذار كردند.
از اساتيد مهم آن بزرگوار در قم، مراجع تقليد، آيات عظام: سيد محمّد تقي خوانساري، حجّت، صدر، بروجردي و در نجف، آيات عظام: شيخ محمّد كاظم شيرازي، سيد جمال الدين گلپايگاني و شيخ محمّد علي كاظمي را مي توان نام برد.