حضرت آية الله العظمي مكارم شيرازي در سال 1305 هجري شمسي در شهر شيراز در ميان يك خانواده مذهبي كه به فضائل نفساني و مكارم اخلاقي معروفند ديده به جهان گشود.
نقطه آغاز دروس ديني
اين نابغه پس از طيّ دوره دبستان و دبيرستان و پس از آنكه با سقوط رضاخان و فراهم شدن آزادي نسبي، از طرف يكي از علماي بزرگ شيراز (مرحوم آيةاللّه حاج سيدنورالدين شيرازي) از همه علاقمندان به تحصيل علوم ديني دعوت به عمل آمد (و استاد نيز در سال سوّم دبيرستان با اشتياق زائدالوصفي حاضر شدند كه در كنار دروس دبيرستان، دروس ديني را مشغول شوند) بيشتر و بيشتر رُخ نشان ميداد:
»محلّ بعدي ما مدرسه خان در شيراز بود كه از مدارس بسيار قديمي و بزرگ و معروف است كه محلّ تدريس يا تحصيل فيلسوف گرانقدر صدرالمتألّهين شيرازي بود. شروع به جامعالمقدّمات و شرح الأمثله كردم. استاد من، مرحوم آيةاللّه ربّاني شيرازي بود، به ايشان گفتم من جامعالمقدّمات ندارم اگر بيست و چهار ساعت، امانت بدهي مطالعه ميكنم و امثله و شرحالامثله را يك روزه با مطالعه، امتحان ميدهم، ايشان به من دادند و تمام شب و روز را مشغول شدم و فردا امتحان دادم قبول شدم و به رتبه بالاتر ارتقاء يافتم و با ايشان خداحافظي كردم و در كلاس ديگري شركت نمودم.»
پيمودن راه دهساله در چهار سال
درخشندگي اين نبوغ، زماني اوج ميگيرد كه استاد، ره ده ساله امروزِ دورانِ سطحِ حوزههاي علميه را چهارساله ميپيمايد، آنگاه، در حالي كه تنها هفده بهار از عمر شريفش ميگذرد بر متن عميق و در عين حال معقّد كفاية الاصولِ مرحوم آخوند خراساني، حاشيه ميزند.
درجه اجتهاد
چنين نبوغ و استعداد فوقالعاده بود كه به ضميمه خصوصيات ديگري كه ذكرش خواهد آمد، سبب شد استاد در سن بيست و چهارسالگي موفّق به اخذ اجازه اجتهاد گردد.