شـرط دوم - آنـكـه از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد, پس اگر بجائي كه كمتر از هـشـت فـرسـخ است مسافرت كند و بعد ازرسيدن به آنجا قصد كند جائي برود كه با مقداري كه آمده هشت فرسخ شود, چون از اول قصد هشت فرسخ را نداشته , بايد نماز را تمام بخواند.
ولي اگر بـخواهد از آنجا هشت فرسخ برود, يا چهار فرسخ برود, و چهار فرسخ ديگر به وطنش يا محلي كه مي خواهد ده روز در آنجا بماندبرگردد, بايد نماز را شكسته بخواند.
مـسـالـه 1290 - كـسـي كه نمي داند سفرش چند فرسخ است , مثلا براي پيدا كردن گمشده اي مسافرت مي كند, و نمي داند كه چه مقدار بايد برودتا آن را پيدا كند, بايد نماز را تمام بخواند.
ولي در بـرگـشـتـن چـنـانـچه تا وطنش يا جائي كه مي خواهد ده روز در آنجا بماند, هشت فرسخ يا بـيـشترباشد, بايد نماز را شكسته بخواند.
و نيز اگر در بين رفتن قصد كند كه چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد, بايد نماز را شكسته بخواند.
مـسـاله 1291 - مسافر در صورتي بايد نماز را شكسته بخواند كه تصميم داشته باشد هشت فرسخ بـرود, پـس كـسي كه از شهر بيرون مي رود ومثلا قصدش اين است كه اگر رفيق پيدا كند, سفر هـشـت فرسخي برود, چنانچه اطمينان دارد كه رفيق پيدا مي كند, بايد نماز را شكسته بخواند,و اگر اطمينان ندارد, بايد تمام بخواند.
مـساله 1292 - كسي كه قصد هشت فرسخ دارد, اگرچه در هر روز مقدار كمي راه برود, وقتي به جـائي بـرسـد كه اذان شهر را نشنود و اهل شهر او را نبينند و نشانه آن اين است كه او اهل شهر را نـبيند, بايد نماز را شكسته بخواند.
ولي اگر در هر روز مقدار خيلي كمي راه برود كه عرفانگويند مـسـافـر اسـت , بايد نمازش را تمام بخواند, واحتياط مستحب آن است كه هم شكسته و هم تمام بخواند.
مـسـالـه 1293 - كسي كه در سفر در اختيار ديگري است , مانند نوكري كه با آقاي خود مسافرت مـي كـند, چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند, و اگر نداند, نماز را تمام بجا آورد و پرسيدن لازم نيست .
مـساله 1294 - كسي كه در سفر در اختيار ديگري است , اگر بداند يا گمان داشته باشد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مي شود,بايد نماز را تمام بخواند.
مساله 1295 - كسي كه در سفر در اختيار ديگري است , اگر شك دارد كه پيش از رسيدن به چهار فـرسـخ از او جـدا مي شود يا نه , بايد نماز راتمام بخواند, ولي چنانچه احتمال جدا شدن او در نظر مردم بجا نباشد, بايد نماز را شكسته بخواند.