نيت
(779) انسان بايد نماز را به نيت قربت، يعني براي انجام فرمان خداوند عالم بجا آورد ولازم نيست نيت را از قلب خود بگذراند يا مثلا به زبان بگويد كه چهار ركعت نماز ظهر ميخوانم قربة الي الله، بلكه همين قدر كه انگيزه انسان از اين كار نماز خواندن براي خدا باشد در تحقق نيت كافي است. ولي بهتر وافضل اين است كه نيت نماز را از قلب خود بگذراند مگر اين كه نزديك به حد وسوسه برسد. (780) اگر در نماز ظهر يا در نماز عصر نيت كند كه چهار ركعت نماز ميخوانم ومعين نكند ظهر است يا عصر وتصميم هيچ كدام از اين دو را نداشته باشد نماز او باطل است. ونيز كسي كه مثلا قضاي نماز ظهر بر او واجب است، اگر در وقت نماز ظهر بخواهد نماز قضا يا نماز ظهر را بخواند، بايد نمازي را كه ميخواند، در نيت
---
[ 156 ]
معين كند بنا بر احوط. (781) انسان بايد از اول تا آخر نماز به نيت خود باقي باشد، پس اگر در بين نماز به طوري غافل شود كه اگر بپرسند چه ميكني؟ نداند چه بگويد، نمازش باطل است. (782) انسان بايد فقط براي انجام امر خداوند عالم نماز بخواند، پس كسي كه ريا كند، يعني براي نشان دادن به مردم نماز بخواند، نمازش بنابر احوط باطل است، خواه فقط براي مردم باشد، يا خدا ومردم هر دو را در نظر بگيرد. (783) اگر قسمتي از نماز را هم براي غير خدا به جا آورد، نماز باطل است، چه آن قسمت، واجب باشد مثل حمد وسوره وچه مستحب باشد مانند قنوت، و چه از افعال نماز باشد يا از قبيل دعا وذكر باشد، مگر اين كه از چيزهايي باشد كه شرط صحيح بودن نماز است ولي قصد قربت در انجام آن لازم نيست، مثل پوشاندن عورت. (784) اگر كسي مثلا خواست نماز ظهر بخواند ولي موقع شروع در نماز اشتباها بجاي لفظ ظهر لفظ عصر به زبان او آمد يا اين كه در قلبش به جاي ظهر مثلا عصر اشتباها خطور كرد ولي انگيزه او از اين عمل نماز ظهر بود، مانعي ندارد ونماز او صحيح است. (785) عدول نيت از نافله به فريضه وبالعكس جايز نيست ودر صورت عدول در مورد اول، نماز نه نافله حساب ميشود ونه فريضه ولي در مورد دوم بعضي از موارد استثناء شده است، چنانچه در مسائل نماز جماعت خواهد آمد.