احكام وضو

مسأله 305 ) كسي كه در كارهاي وضو و شرائط آن مثل پاك بودن آب و غصبي نبودن آن خيلي شك مي كند، چنانچه به حدّ وسوسه برسد، بايد به شك خود اعتناء نكند.
مسأله 306 ) اگر شك كند كه وضوي او باطل شده يا نه، بنا مي گذارد كه وضوي او باقيست. ولي اگر بعد از بول استبراء نكرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتي از او بيرون آيد كه نداند بول است يا چيز ديگر، وضوي او باطل است.
مسأله 307 ) كسي كه شك دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
مسأله 308 ) كسي كه مي داند وضو گرفته و حَدَثي هم از او سر زده، مثلاً بول كرده، اگر نداند كدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است، بايد وضو بگيرد و اگر در بين نماز است، بايد نماز را بشكند و وضو بگيرد و اگر بعد از نماز است، نمازي كه خوانده صحيح است. در صورتي كه احتمال التفات در حال شروع به نماز را بدهد و براي نمازهاي بعدي بايد وضو بگيرد.
مسأله 309 ) اگر بعد از وضو يا در بين آن يقين كند كه بعضي جاها را نشسته يا مسح نكرده است، چنانچه رطوبت جاهائي كه پيش از آن است، به جهت طول مدت خشك شده، بايد دوباره وضو بگيرد و اگر خشك نشده بايد جائي را كه فراموش كرده و آنچه بعد از آن است، بشويد يا مسح كند و اگر در بين وضو در شستن يا مسح كردن جائي شك كند بايد به همين دستور عمل نمايد.
مسأله 310 ) اگر بعد از نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، در صورتي كه احتمال بدهد كه در حال شروع به نماز ملتفت حالش بوده است، نمازش صحيح است، ولي بايد براي نمازهاي بعد وضو بگيرد.
مسأله 311 ) اگر در بين نماز شك كند كه وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد و نماز را بخواند.
مسأله 312 ) اگر بعد از نماز بفهمد كه وضوي او باطل شده ولي شك كند كه قبل از نماز باطل شده يا بعد از نماز، نمازي كه خوانده صحيح است.
مسأله 313 ) اگر انسان مرضي دارد كه بول او قطره قطره مي ريزد، يا نمي تواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مي كند بايد نماز را در وقتي كه مهلت پيدا مي كند بخواند و اگر مهلت او به مقدار كارهاي واجب نماز است، بايد در وقتي كه مهلت دارد، فقط كارهاي واجب نماز را بجا آورد و كارهاي مستحب مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نمايد.
مسأله 314 ) اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمي كند و در بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج مي شود، كه اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگيرد سخت نيست، احتياط اين است كه ظرف آبي پهلوي خود بگذارد و هر وقت بول يا غائط از او خارج شد، فوراً وضو بگيرد و بقيه نماز را بخواند، اگرچه اظهر آن است كه اگر همان نماز را با يك وضو بخواند كفايت مي كند.
مسأله 315) كسي كه بول يا غائط طوري پي درپي از او خارج مي شود كه وضو گرفتن بعد از هر دفعه براي او سخت است، اگر بتواند مقداري از نماز را با وضو بخواند بايد براي هر نماز يك وضو بگيرد.
مسأله 316 ) كسي كه بول يا غائط پي درپي از او خارج مي شود اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، احتياط واجب آنست كه براي هر نماز يك وضو بگيرد.
مسأله 317 ) اگر مرضي دارد كه نمي تواند از خارج شدن باد جلوگيري كند، بايد به وظيفه كساني كه نمي توانند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كنند، عمل نمايد.
مسأله 318 ) سجده و تشهّد فراموش شده حكم ساير اجزاء نماز را دارد و نماز احتياط حكم نماز مستقل دارد و در هر كدام بايد مطابق احكام مسأله هاي 315 314 و 316 عمل نمايد.
مسأله 319 ) كسي كه بول او قطره قطره مي ريزد بايد براي نماز به وسيله كيسه اي كه در آن پنبه يا چيز ديگري است، كه از رسيدن بول به جاهاي ديگر جلوگيري مي كند، خود را حفظ نمايد و احتياط واجب آنست كه پيش از هر نماز مخرج بول را كه نجس شده، آب بكشد و آب كشيدن كيسه واجب نيست و نيز كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن غائط خودداري كند، چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاي ديگر جلوگيري نمايد و احتياط واجب آنست كه اگر مشقّت ندارد، براي هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
مسأله 320 ) كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كند در صورتي كه ممكن باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيري نمايد، اگرچه خرج داشته باشد. بلكه اگر مرض او به آساني معالجه شود، احتياط واجب آنست كه خود را معالجه نمايد.
مسأله 321 ) كسي كه نمي تواند از بيرون آمدن بول و غائط خودداري كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائي را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده، قضا نمايد. ولي اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازي را كه در آن وقت خوانده، دوباره بخواند.