عبدالرحمن بن كثير مي گويد: به امام صادق عليه السلام از ناراحتي و اندوه سختي كه بدان گرفتار شده بودم، گله و شكايت نمودم. حضرت فرمود: اي عبدالرحمن، وقتي نماز عشا را خواندي، دو ركعت نماز به جا آور، سپس طرف راست صورتت را بر زمين بگذار و بگو:
«يَا مُذِلَّ كُلِّ جَبَّارٍ وَ مُعِزَّ كُلِّ ذَلِيلٍ قَدْ وَ حَقِّكَ بَلَغَ بِي مَجْهُودِي؛
- اي خواركننده ي هر سركش، و سرافراز كننده ي هر خوار و ذليل، به حق تو سوگند، كه حقيقتاً تاب و توانم به آخر رسيده است.»
وي مي گويد: بيش از سه شب آن را نگفته بودم كه غم و اندوهم برطرف شد و فرج و گشايشم برايم حاصل گرديد. (1)