اگر كسي براي به جا آوردن نمازهاي فوت شده ميّتي اجير شود، يا براي انجام نمازي نذر و عهد كرده و يا قسمي ياد كرده در اين صورت واجب است آنها را به جا آورد. تعداد ركعات هم بستگي دارد كه هنگام نذر، اجاره، قسم و يا عهد، چند ركعت در نظر گرفته شده است.

شهيد ثاني مي نويسد:
«در اين نوع نمازها نيز بايد كوشش كني كه پذيرفته گردند و با دلبستگي به انجام آن به پاخيزي، و همتت را در وفاي به عهد الهي به كارگيري، و دستورش را گردن نهي، و چنين خيالي را كه اين گونه نمازها در اصل واجب نبوده و خودت بر خود واجب كرده اي، در ذهن مياور. زيرا كه اين نمازها در عظمت و جلال، چون ديگر نمازهاست، و بپندار كه اگر پيمان بسته بودي با يكي از پادشاهان دنيا كه عملي را در حضورش - كه بدان چشم دوخته و گوش فراداشته - انجام دهي، چگونه بدان عمل روي مي آوردي و در شايستگي و پاكيزگي آن كوشش مي نمودي، قلبت را، درست انجام دادنش پر مي كرد. و مراقبت داشتي كه به نيكي به پايان برساني؟ اينها همه در صورتي است كه تنها وعده كرده باشي و تعهدي نسپرده باشي.
بنابراين نظر خداوند را پايين تر از نظر يكي از بندگان كوچكش قرار مده، كه اين نفاق و نمونه اي از شرك است.
و همچنين تكاليفي را كه در هر نماز بايد رعايت كرد بايد رعايت كني و به انجام آداب آن قيام نموده و در انجام وظايف كوتاهي نبايد كرد، بلكه بايد كاري بكني كه خداوند درهاي معارف را برايت بگشايد و ترا بالا برد. زيرا درهاي فيض الهي همواره گشوده و انوار بخششهاي الهي تابنده است و به جانهاي انساني به اندازه ي آمادگي آنها مي رسد.
خداوند، ما و شما را به دريافت اسرار موفق نموده و در گروه بندگان نيك كردار خود قرار دهد، و ما را به سمت خشنودي و رحمت خويش برده، و با گذشت و كرم و آمرزشش با ما رفتار نمايد، و به آنچه ما را آموخته، وادارد؛ و در پاداش آن كسان كه از ما آموخته اند شريك گرداند. كه تمامي اينها از او، و به سبب او، و براي اوست، و او ما را كافي است و بهترين كارساز است.» (1)